Kwiaty atsidantera Uprawa sadzenia i opuszczanie w otwartym terenie iw warunkach domowych

Acidanthera (łac. Acidanthera) to rodzaj zielnych, bulwiastych, bulwiastych bylin z rodziny Iris. Miejscem narodzin kwiatu jest tropikalna Afryka - Etiopia, Mozambik. Istnieje kilka alternatywnych nazw dla atsidantery. Tak więc tłumaczenie z greckiego nadaje nazwę „ostry kwiat”, co potwierdza kształt płatków kwiatów. Inną znaną nazwą jest „pachnący mieczyk”. Acidanter naprawdę przypomina ich wygląd, pielęgnację, warunki zimowania, ale nadal jest to kolejna roślina.

Atsidantera ma system korzeniowy w postaci małych, około 5-6 cm średnicy, cebulek o lekko podłużnej formie. Biały, mleczny rdzeń jest ukryty pod łuskami, brązowawy i lekko sieciowany. W niektórych odmianach „pachnącego gladiolusa” gładka prosta łodyga osiąga ponad 1 m. Główna część liści, która jest całkiem spora, znajduje się u podstawy łodygi. Na samym zdjęciu rośnie tylko kilka liniowych i raczej ciemnych płyt liściowych.

Ukoronowany wierzchołek łodygi nierealnych piękności dużych kwiatów

Wielkość 9-10 cm od czubka jednego płatka do przeciwnego. Wydają się jeszcze bardziej ze względu na świetlisty kolor. Zebrane w kwiatostan kolca, w którym z około 5-6 kwiatów, kwitną niemal jednocześnie. Każdy pączek, składający się z 6 szeroko otwartych płatków, jest przymocowany długim wygiętym kanalikiem. Każdy płatek jest taki sam z sąsiednim rozmiarem i ma spiczasty kształt. Kolor niektórych gatunków może być monochromatyczny, inne gatunki - różnorodny.

Tradycyjne biało-kolorowe strzelanki z perłowym połyskiem wydają się być tradycyjne, ale wybór jest wystarczająco szeroki: jasnoróżowy, blady liliowy, mleczno-kremowy i żółty.

Kwiat Atsidantera zaczyna się dość późno: od sierpnia do września, ale kontynuuje to aż do pierwszych mrozów. Owoc jest wydłużonym pudełkiem z dużą ilością małych nasion.

Wszechstronność atsidantery

Acidanter Muriel Flowers Photos

Powszechność atsidantry jako kultury przejawia się w tym, że oprócz uprawy na otwartej przestrzeni jako typowej rośliny ogrodowej, można ją uprawiać w pomieszczeniach i szklarniach. Coraz więcej fanów atsidantery chce zobaczyć kwitnienie tej pięknej odciętej rośliny w okresie poza sezonem. I chociaż jego wymuszanie jest nieco bardziej skomplikowane niż na przykład tulipany i inne bulwiaste, całkiem możliwe jest zapewnienie, że zakwaszacz zakwitnie w twojej szklarni wczesną wiosną.

Oczywiście taka wszechstronność nie pozostaje niezauważona w warunkach rosnących. Warunki pogodowe bardzo różnią się od stabilnych szklarni. Nie można zagwarantować, że lato nie będzie deszczowe i zimne. Takie niekorzystne warunki nie pozwolą kwitnąć atsidantera. Zależność od intensywności warunków oświetlenia i temperatury oraz ich stabilność, nakłada szereg specyficznych warunków dla uprawy kwiatu w ozdobnej kwiaciarni.

Niezbędne warunki do uprawy

Rosnąca atsidantery w otwartym polu i zdjęciu warunków domowych

Jednym z priorytetowych warunków wpływających na pomyślny rozwój zakwaszaczy w ogrodzie jest wybór słonecznego miejsca. Wynika to z miejsca narodzin kwiatu - gorącej i słonecznej Afryki. Miejsce powinno być ciche, chronione przed podmuchami wiatru.

Jeśli „słodko pachnący gladiolus” zamierza rosnąć jako roślina doniczkowa

Powinien być umieszczony na południowych oknach, upewniając się, że nie padnie bezpośrednie światło słoneczne. W razie potrzeby (zwłaszcza zimą) wytwarzają oświetlenie za pomocą fitolampów. Latem można umieścić doniczkę na balkonie. Domowe środki zakwaszające są chronione przed przeciągami i zapewniają minimalną temperaturę zawartości w zakresie 20 stopni.

Acidanter Muriel w garnku

Drugi punkt, na który kładzie się nacisk - wybór gleby. Powinien być lekko kwaśny, przynajmniej neutralny. Dobrze wprowadzić torf. Kwasnik doceni żyzną, wysokiej jakości, głęboko wykopaną ziemię. Ryzyko stagnacji wilgoci w glebie jest całkowicie wyeliminowane. Jeśli to konieczne, wykonaj dobry drenaż. Na podium można uprawiać „pachnący mieczyk”.

Jeśli zdecydujesz się na uprawę kwasku w domu, możesz użyć gleby ogrodowej lub przygotować luźne, oddychające podłoże składające się z:

• Sod - 2 części;
• Piasek - 1 część;
• Liść humusu - 1 część.

Jeśli atsidantera jest sadzona w skrzynkach, zachowana jest odległość 12–20 cm między próbkami, a doniczka o średnicy 12–15 cm nadaje się do pojedynczego sadzenia, a nie więcej, ponieważ nadmiar wolnej gleby nie będzie dla niej odpowiedni. Zalecany schemat: 3-5 cebul w jednym pojemniku ogrodowym.

Rzeczywista: Zaleca się zmianę miejsca lądowania „pachnącego mieczyka” po 5 latach.

Sadzenie i utrzymanie kwaśnego kwasu w otwartym polu

Sadzenie i pielęgnacja zdjęć Atsidantera na otwartym polu

Podczas sadzenia na zewnątrz gleba poprawia się jesienią, z dużym wyprzedzeniem, bez opuszczania tego zawodu do wiosny. Bardzo ważne jest, aby stosować nawozy organiczne do gleby w odpowiednim czasie (na przykład kompost). Zaleca się mulczowanie gleby, w tym celu używają słomy, torfu, siana, próchnicy. Jeśli to konieczne, dodaj piasek, drenaż. Wiosną ziemia jest wykopywana wraz z nawozem mineralnym i sadzona w maju. Na podstawie warunków pogodowych: stała ciepła pogoda na środkowym pasie jest ustawiona pod koniec maja.

Aby przygotować się z wyprzedzeniem do procesu sadzenia drzewostanów i corm atsidantery. Procedura jest przeprowadzana na kilka dni przed planowanym terminem. Obejmuje następujące proste kroki:

1. Corms sprawdzić, dokładnie oczyścić z suchej skorupy.
2. Wytrawione w nadmanganianu potasu. Leczenie w słabo stężonym roztworze posłuży jako środek zapobiegający chorobom roślin i szkodnikom.

Posadzone cebulki „pachnące mieczyk” w ziemi do wystarczającej głębokości: 10-12 cm.
Takie pogłębienie uratuje ich w przypadku niespodziewanych zimnych ujęć. Poradnikiem odległości między żarówkami zakwaszaczy jest ich wielkość: w przypadku średnich bulw odległość wynosi odpowiednio 15–20 cm, jest zwiększona w przypadku dużych bulw i zmniejszona w przypadku mniejszych okazów. Aby atsidantera czuła się dobrze i kwitła, przerwa z innymi rodzajami kwiatów musi wynosić co najmniej 20 cm.

Jak sadzić atsidantera, spójrz na wideo:

Można przyspieszyć i sprawić, że zakwaszacze będą bardziej rozległe w czasie. Aby to zrobić, bulwy sadzi się nie na otwartym terenie, ale wcześniej w doniczkach, około marca. Ułóż je tylko bliżej i zmniejsz rozmiar rowków w ziemi - 3-4 cm Rośliny dorosłe są również sadzone pod koniec maja.

Jeśli roślina jest w pomieszczeniu, pozostanie w doniczce na zimę, a przeszczep zostanie przeprowadzony wiosną na nową glebę, zgodnie z zasadami podobnymi do poprzednich.

Uprawa i pielęgnacja kwasu na otwartym terenie

Jakie są zarazki atsidantery

Atsidantera nie wymaga czasochłonnej opieki. Musi zapewnić regularne podlewanie, ale ich ilość i objętość zależą od warunków pogodowych. Nie wolno przesuszać gleby, jednocześnie monitorując terminowe odejście wilgoci, unikając zastoju wody, w przeciwnym razie stożek kwasowy może umrzeć. Kilka zmniejsza podlewanie podczas kwitnienia.

Nawożenie gleby, jeśli spełnia wymagania, jest wystarczające kilka razy w okresie wzrostu:

• Podczas lądowania;
• W sezonie wegetacyjnym: zwiększenie objętości zielonej masy;
• W okresie pączkowania stymulować proces kwitnienia.

Nie zaniedbuj poluzowania gleby, zwłaszcza po obfitych opadach, aby roślina lepiej się rozwijała. A aby uniknąć parowania wilgoci i składników odżywczych z gleby pomoże ściółkować. Świeżo ścięta trawa, torf, próchnica - najczęstsze opcje mulczowania. Do pełnego kwitnienia należy usunąć kwitnące kwiatostany, co dodatkowo pomaga wzmocnić cebulki.

Po zakończeniu okresu kwitnienia, należy pomóc przenieść atsidantera do fazy spoczynku. Różnica między tym gatunkiem a innymi bulwiastymi polega na tym, że nie może tego zrobić samodzielnie. Aby to zrobić, odetnij powietrzną część łodygi rośliny, pozostawiając nienaruszone dolne liście.

Różnica w opiece nad roślinami domowymi polega na przygotowaniu do odpoczynku. Kwaśne kwasy nie kopią, muszą być przechowywane w glebie, ale podlewanie jest zatrzymane.

Jak wykopać atsidanteru

Jak wykopać atsidantera

Po odcięciu szczytu rośliny, żarówki muszą nadal znajdować się w ziemi, aby zyskać siłę, dostarczyć zapas składników odżywczych. Tylko z początkiem pierwszych mrozów produkować kopanie. W zależności od warunków klimatycznych okres ten może nadejść we wrześniu i pod koniec listopada.

Kopanie „pachnący mieczyk” powinno być bardzo ostrożne, z dużą ilością ziemi, aby nie uszkodzić żarówki roślinnej. Już po zakończeniu ekstrakcji oczyścić cebulę z ziemi i wysuszyć. Do suszenia konieczne są następujące warunki: temperatura około 20 stopni i dość intensywna cyrkulacja powietrza.

Okres suszenia jest wystarczająco długi - wynosi 1 miesiąc. Jeśli to konieczne, w celu zapobiegania, corm może być leczony fungicydami - preparatami przeciw pleśni i gniciu. Proces suszenia kończy się końcowym czyszczeniem cebul z łusek, a dla nich rozpoczyna się etap zimowania.

Zimowanie

Kormanty kwasotwórcze mogą spędzać zimę, będąc bezpośrednio w ziemi. Konieczne jest jedynie mulczowanie gleby. Odpowiednie materiały - torf, igły, liście. Możesz dodatkowo pokryć świerkowe gałęzie, karton. Wtedy nie będzie zimno. Ale nie ma gwarancji, że będzie niezbędna stabilność temperatur i suchości gleby.

Czasami nawet mała odwilż w środku zimy może zniszczyć zakwaszacz, ponieważ przy nieplanowanym wzroście temperatury wzrasta wilgotność gleby. Żarówki, nasączone niewielką ilością wilgoci, zamarzną i umrą wraz z dalszym chłodzeniem. Aby uniknąć takiego ryzyka i spowodować zimowanie.

Suszone przetworzone zakwaszacze z cormu są układane w papierowych workach. Jest to papier jako materiał opakowaniowy, który może zapewnić stabilne warunki, chroniąc przyszły materiał sadzeniowy przed niekorzystnymi czynnikami: wilgocią, ekspozycją na światło. Alternatywnie można użyć piaskownicy do zimowania. Przechowuj żarówki w wystarczająco ciepłym pomieszczeniu - około 15 stopni, w dość suchym i dobrze wentylowanym miejscu. W przypadku roślin wewnętrznych preferowana jest nieco niższa temperatura - 12 stopni.

Hodowla

Możliwe jest propagowanie acidantera za pomocą metody seed, ale jest to dość pracochłonne i nie zawsze udane.

• Jeśli użyjesz tej metody, będziesz musiał wysiać nasiona na sadzonki pod koniec lutego - na początku marca.
• W glebie składającej się z ziemi ogrodowej, piasku i torfu pożądane jest zapalenie w piecu w celu dodatkowej ochrony przed bakteriami i pasożytami.
• Sadzonki kiełkują w jasnym świetle, w ciepłym pomieszczeniu (+20 - + 25C), pod folią, okresowo spryskując powierzchnię sprayu.
• Po 2 tygodniach pojawiają się pierwsze pędy.
• Kiedy pojawiają się pierwsze silne liście, sadzonki zanurzają się w oddzielnych pojemnikach, gdzie powinny rosnąć przez 2-3 lata.
• Dzięki tej metodzie reprodukcji pierwsze kwiaty zobaczysz dwa lata później, a nie wcześniej.

Atsidantera daje dużo dzieci

Dlatego doświadczeni hodowcy wolą hodowlę od dzieci, które mogą być sadzone w domu w marcu w doniczce i mogą już kwitnąć latem. Córka cebulowa, kilka z nich jest uformowanych, oddzielonych jesienią po wykopaniu bulwy głównej rośliny. Jest ich wiele na żarówce macierzystej i nie jest trudno je rozdzielić.

Hodowla dzieci atsidantery

Konieczne jest posadzenie dzieci niezbyt głęboko, próbując pogłębić nie więcej niż dwie średnice cebuli.

Kontrola szkodników i chorób

Szkodnikami zagrażającymi kwasicy w ogrodzie są ślimaki, ślimaki, mszyce. Jeśli opuścisz początkowy etap pojawienia się szkodników, ucierpi na tym zielona masa rośliny. Najlepszym rozwiązaniem jest przeprowadzenie profilaktyki za pomocą bezpiecznych, szeroko rozpowszechnionych leków (amoniaku, musztardy w proszku). Po zauważeniu pierwszych szkodników stosuje się chemikalia (insektycyd Fufanon lub inne), a uszkodzone liście są usuwane.

Z chorób poważnego zagrożenia, jak dla wszystkich bulwiastych, jest gnicie. Dotknięte liście charakteryzują się obecnością rdzawych, ciemnych plam. Pomocna będzie terminowa obróbka cebulek środkami grzybobójczymi - zapobiegnie chorobie (na przykład Fitosporin-M). Ale najlepiej jest użyć 1% płynu Bordeaux, który może być skuteczny nawet w późniejszych stadiach choroby. Należy pamiętać, że przestrzeganie warunków nawadniania, wilgotność gleby podczas uprawy tej pięknej rośliny jest najlepszą ochroną przed zgnilizną.

Popularne gatunki i odmiany zakwaszaczy

Atsidantera dwukolorowe zdjęcia do lądowania i pielęgnacji

Istnieje około 40 wspaniałych gatunków w rodzaju kwasicy. Stosunkowo niedawno (w 2010 r.) Nowoczesna botanika zaczęła klasyfikować ją jako grupę mieczyków, ale hodowcy kwiatów i wszyscy zajmujący się uprawą kwiatów ozdobnych używają zwykłej nazwy. Również w każdej literaturze ogrodniczej, na materiale nasiennym, znajdziesz oryginalną nazwę. Atsidantera dwukolorowa (łac. Acidanthera bicolor) - podstawowa odmiana, która otrzymała najwięcej. Oficjalnie ten kwiat nazywany jest gladiolusem Muriel (łac. Gladiolus muriela).

Ta niesamowicie piękna roślina jest w stanie osiągnąć wysokość 120 cm, podczas gdy całkiem liczne liście również rosną do 50 cm i więcej. Mają ładny, jasnozielony kolor i liniowy kształt miecza. Dzięki takiemu ulistnieniu dwukolorowy acididera świetnie wygląda w mieszanych nasadzeniach, co docenia się w kwiaciarstwie ozdobnym.

Na jednym krzewie mieczy Muriel jest do 10 raczej dużych kwiatów (z których każdy ma średnicę do 10-11 cm) zamkniętych w charakterystycznych kwiatostanach przypominających kolec. Sześć białych lub kremowych płatków ma spiczasty trójkątny kształt. Niesamowity kolor pozwala im wyglądać niezwykle elegancko, bardzo elegancko, jakby unosił się nad zieloną masą.

Mniej więcej pod koniec lata lub nieco później można zobaczyć, jak te śnieżnobiałe pąki kwitną na zewnątrz, ukazując piękne pręciki z dużego ciemnopurpurowego, ciemnofioletowego środka, o uderzającym kontraście z głównym kolorem. Ten punkt środkowy wygląda nawet jak gwiazdka. Ponadto kwiaty dwukolorowej atsidantery mają przyjemny zapach, atrakcyjny dla wielu.

Należy pamiętać, że acididera jest pozycjonowana jako gatunek mieczyków, które są jedynym z całego gatunku, który może zimować w strefie klimatycznej charakterystycznej dla centralnej Rosji. Ale w rzeczywistości dbanie o kwiat nie zapewnia tego: wymaga kopania na zimę i pewnych warunków przechowywania bulw.

W ogrodnictwie ozdobnym występuje kilka innych rodzajów zakwaszaczy, z których każdy ma swoje unikalne cechy.

Kwasanthera tropikalna (łac. Acidanthera aequinoctialis)

Kwasanthera tropikalna Acidanthera aequinoctialis

Alternatywna nazwa to Tropical Gladiolus (łac. Gladiolusaequinoctialis). Dość wysoki przedstawiciel - dorasta do 130 cm, wyróżnia się prążkowanymi liśćmi o ciemnozielonym kolorze. Kwiatostany składają się z 5-6 pąków i mają formę dwustronną. Same kwiaty są koloru białego z charakterystycznymi szkarłatno-fioletowymi plamkami.

Acridanter flaccidaceous (łac. Acidanthera graminifolia)

Zdjęcie Acidanthera graminifolia

Drugą nazwą według współczesnych klasyfikacji jest kwitnący mieczyk (łac. Gladiolus floribundus). Charakterystyczną zaletą tej formy jest listowie - jest wąska i cienka, podobna do roślin zbożowych, co pozwoliło jej nadać taką nazwę - „niskolistną”. Szczególną delikatność tego typu kwasku wykazują cienkie opadające łodygi kwiatowe. Niemal niepozorna rurka pozwala, by te akwarelowe biało-fioletowe kwiaty wyglądały tak oryginalnie.

Acidanthera mało kwitnąca (łac. Acidanthera pauciflora)

Acidanthera mało kwitnąca fotografia Acidanthera pauciflora

Ma inną nazwę - kwitnący kwitnący mieczyk (łac. Gladiolus floribundus). Nie ma praktycznie żadnych różnic w liściach od substancji kwasotwórczych, są również nietypowe, ale kwiaty różnią się kolorem - jest to kolor czerwony.

Acidanthera Cape (łac. Acidanthera capensis)

Zdjęcie Acidanthera Cape Acidanthera capensis

Inna nazwa - Ixia paniculata (łac. Ixia paniculata). Charakterystyczna cecha - smugi fioletu na płatkach.

Kwasanthera biała (łac. Acidanthera Candida)

Acidanthera Candida white acid photo

W najnowocześniejszej klasyfikacji - biały mieczyk (łac. Gladiolus candidus). Ma prostą łodygę, na której śnieżnobiałe kwiaty trzymane są na długiej, cienkiej rurce. Płatki nie mają dodatkowego wzoru, co czyni je idealnie pięknymi. Ponadto ten rodzaj zakwaszaczy ma silny smak.

Acidantera Fourcade (łac. Acidanthera fourcadei)

Acidanthera Fourcade Acidanthera fourcadei zdjęcie

Nowoczesna nazwa alternatywna to Geissorhizafourcadei. Ma niezwykły jasnoróżowy, lekko fioletowy kolor płatków. Taki kolor jest dość rzadki i dlatego jest bardzo ceniony w ozdobnej kwiaciarni. Ale ten rodzaj atsidantery nie może pochwalić się liczbą kwiatów - jest ich tylko jedna lub dwie.

Atsidantera w projektowaniu krajobrazu

Atsidantera w projektowaniu krajobrazu

Atsidantera jej wyrafinowany wygląd może zmienić wygląd każdego miejsca w ogrodzie nie do poznania. W zależności od osobistych preferencji można je sadzić na różne sposoby:

1. W sadzeniu mieszanym atsidantera wysuwa się na pierwszy plan na tle innych, mniej chwytliwych roślin. Może to być ostatni akord w projektowaniu ogrodu kwiatowego.
2. Elegancki wygląd lądowania grupy na tle trawnika.
3. Mieszane lądowanie - Rockeries, alpejskie zjeżdżalnie.
4. Udekoruj i nadaj ekscytujący aromat klombów i rabatkam. Lokalizacja - w strefach rekreacyjnych, werandach.
5. Ze względu na wzrost, atsidantera ma zastosowanie do projektowania ogrodzeń, małych ogrodzeń.
6. Wzmocnij urzekający wygląd sztucznych zbiorników.
7. Może być uprawiana jako roślina doniczkowa, wygląda pięknie w pojemnikach ogrodowych, wazonach na zewnątrz.

Jak atsidanthera w nasadzeniach grupowych

Aby uniknąć rywalizacji zakwaszaczy z innymi mieszkańcami ogrodu kwiatowego podczas nasadzeń mieszanych, należy stosować niskorosnące rośliny towarzyszące: begonia, konwalia, alissum są optymalne. Wśród sredneroslyh wybranych typów: host, brunner, geyhera. Dobrą kombinację demonstruje ten godny przedstawiciel tego rodzaju we współpracy z akonitami, mędrcami, asterami.

Atsidantera pokazuje nie tylko piękno zewnętrzne, ale także wspaniały delikatny aromat, za który otrzymał drugie imię „pachnący mieczyk”. Intensywny aromat nie wydaje się ciężki, natrętne, miód i nuty owocowe tworzą wyrafinowany i szlachetny zapach. Dlatego acidantera jest znana jako kultura ścinania, ale należy pamiętać, że nie wszystkie odmiany mają tak silny aromat.

Uprawa i opieka Atsidantera w otwartej reprodukcji ziemi

Atsidantera - roślina bulwiasta. Znana jest również jego inna nazwa - pachnący mieczyk. Rzeczywiście, istnieją zewnętrzne podobieństwa z mieczykami, na przykład wysokość, kształt i kolor liści, pionowa łodyga. Ale tutaj kończą się podobieństwa, ponieważ atsidantera jest o wiele bardziej elegancka w swoim pięknie. Jeśli chodzi o smak, wygląda jak zapach żonkili.

Atsidantera nie może pochwalić się obfitym kwitnieniem (z jednej żarówki), ale nie trwa długo. Faktem jest, że dwa lub trzy kwiaty mogą zakwitnąć w tym samym czasie, po tym jak zakwitną, muszą zostać usunięte, a następnie zostaną zastąpione nowymi.

Treść

Odmiany i rodzaje

Atsidantera dwukolorowa (mieczyk Muriel). Długość łodygi, na której znajduje się kwiat, może osiągnąć metr wysokości, podczas gdy liście mają 40-50 cm długości. Kwiaty są w kształcie gwiazd, mają śnieżnobiałe lub kremowe odcienie, a jasna bordowa plama rozciąga się od środka, co jest fascynujące i przyciągając oko do siebie.

Tropical atsidantera - ma długie, żebrowane liście i długi, wyprostowany pień, nieco ponad metr, z miękkim różowym kwiatostanem z jasnymi szkarłatnymi plamami.

Atsidantera biały - ma białe kwiaty, bez plam i rozprowadza bardzo silny zapach.

Acytantera jest drobnolistna - ma wąskie liście, a kwiaty mają delikatne różowe płatki z jasnopurpurowymi podłużnymi paskami emanującymi ze środka szypułki.

Krótkie rurkowate atsidantera - kwiaty mają jasne fioletowe odcienie z jasnymi i fioletowymi paskami przypominającymi płomień świecy.

Uprawa i pielęgnacja Atsidantera na otwartym polu

Biorąc pod uwagę naturalne środowisko tego kwiatu (Afryka), konieczne jest zapewnienie mu komfortowego współistnienia. Dlatego też, jeśli obszar wybrany do sadzenia ma zimny klimat (ostre zimy), lepiej będzie użyć kwiatu jako rośliny domowej lub co roku, wraz z nadejściem zimy, przesadzić go w doniczkach i przenieść do mieszkania. Temperatura w pomieszczeniu nie powinna spaść poniżej 18-20 ° C

Dla normalnego wzrostu kwiat potrzebuje jasnego, ale rozproszonego światła, z wyłączeniem bezpośredniego światła słonecznego. Należy to wziąć pod uwagę przy wyborze strony domu (okna), w której znajduje się atsidanter.

Mieczyk jest bardzo piękną rośliną, uprawianą prawie w całej Rosji podczas sadzenia i pielęgnacji na otwartym terenie. Aby roślina mogła dobrze rosnąć i kwitnąć, musisz przestrzegać kilku zasad treści. Wszystkie niezbędne zalecenia dotyczące uprawy i opieki można znaleźć w tym artykule.

Podlewanie Kwaśnych

Niewiele ważnych czynników wpływających na zdrowy wzrost kwiatu to prawidłowe podlewanie. Podlewanie jest często konieczne, unikając nasiąkania wodą.

Dlatego podczas sadzenia należy zadbać o dobrą warstwę drenażową. Podlewanie należy powtórzyć, gdy tylko wyschnie wierzchnia warstwa gleby.

Garnek do atsidantery

Doniczki do sadzenia powinny mieć średnicę około 12-15 cm, konieczne jest posadzenie rośliny na głębokości 4-5 cm 3-4 bulwami (dla bardziej bujnego kwitnienia).

Lepiej nie sadzić wielu bulw, w przeciwnym razie będą ciasne, co wpłynie na wzrost i kwitnienie. Mniej jest także zła, ponieważ kwitnienie będzie niczym niezwykłym.

Gleba do atsidantery

Skład gleby do sadzenia zakwaszaczy powinien składać się z następujących składników: jedna część piasku (gruboziarnista), jedna część ziemi darniowej, dwie części próchnicy i dwie części ziemi liściastej.

Dzięki utrzymaniu stanu domowego atsidantera jest corocznie przeszczepiana na świeże podłoże.

Lądowanie Atsidantera

Sadzenie odbywa się wiosną, do gleby przygotowanej wcześniej, rozluźnionej, nawożonej i nawilżonej, na głębokość około 10 cm, w odległości 20-25 cm od siebie i od innych roślin, wszystko zależy również od wielkości samych żarówek, a następnie odległość należy skorygować.

Jest jeszcze jedna tajemnica: aby kwas zakwitł wcześniej i był mocny (dłuższe i bujne kwitnienie) i zdrowy, należy go wcześniej hodować w doniczkach (w marcu), a następnie (w maju) posadzić na otwartym terenie.

Przycinanie zakwaszaczy

Jeśli do reprodukcji tego kwiatu nie zostanie użyta metoda nasion, konieczne jest usunięcie wyblakłych kwiatów.

Aby nie osłabić rośliny, ale wszystkie użyteczne substancje dotarły do ​​wciąż kwitnących pąków.

Przechowywanie Atsidantera w zimie

Schronienie dla zimujących zakwaszaczy odpowiednie, tylko w przypadku ciepłych zim, bez silnych mrozów. W tym przypadku można zakryć odczynnik kwasowy ściółką z liści lub słomy. Wtedy może bezpiecznie spędzić w jednym miejscu do pięciu lat.

W przeciwnym razie bulwy zostaną wykopane (część ziemi zostanie odcięta), wysuszone i przechowywane w papierowej torbie przez wykonanie otworów do wietrzenia.

Kwaśne aromaty

Jedynym problemem, który możesz napotkać, gdy rośnie kwas w pomieszczeniu, jest silny aromat. Dlatego musisz upewnić się, że nie ma alergii wśród lokatorów mieszkania.

Z tego samego powodu lepiej nie uprawiać dużo bulw w pomieszczeniach. Najlepszym miejscem jest balkon, weranda lub ogród (ogród), klomb.

Atsidantera wyrastająca z nasion

Atsidanter może być rozmnażany przez bulwy (bulwy), dzieci i nasiona.

Metoda nasion stosowana jest bardzo rzadko, ze względu na to, że z takich okazów czeka na kwitnienie przez bardzo długi czas. Nasiona zbiera się jesienią lub kupuje w kwiaciarniach.

Wysiew nasion do sadzonek odbywa się w lutym. Aby to zrobić, na uprzednio kalcynowanej ziemi (ogrzać w piecu, aby pozbyć się bakterii i pasożytów), nasiona wysiewa się i sproszkowuje niewielką ilością gleby, zwilża i pokrywa folią lub szkłem.

Od czasu do czasu powietrze i, jeśli to konieczne, zwilżyć butelką z rozpylaczem. Optymalna temperatura zawartości wynosi + 20... + 24 ° C Po dwóch lub trzech tygodniach pojawią się przyjazne pędy, które zanurzą się w małych doniczkach, w których będą rosły przez dwa lub trzy lata, aż bulwa rośnie do tego stopnia, że ​​może zapewnić kwitnienie. Po pierwszym kwitnieniu młode sadzonki można sadzić bezpiecznie (wiosną) na otwartym terenie.

Hodowla dzieci atsidantery

Rozmnażanie za pomocą dzieci uważane jest za najłatwiejsze, ponieważ wiele z nich rośnie na bulwach. Są łatwo rozdzielane, lądowane na stronie.

Opieka jest prosta: woda, pasza, poluzowanie gleby i wykopywanie w celu przechowywania w zimie. W tym przypadku kwitnienie nastąpi dopiero w trzecim roku, ponieważ bulwy muszą rosnąć, a siła (sok) być zdolna do kwitnienia.

Choroby i szkodniki

Najbardziej niebezpieczne dla środków czyszczących kwasem, z niewłaściwą pielęgnacją, może być gnicie, które jest spowodowane nadmiernym podmuchem wody. W tym przypadku, aby uratować bulwę, nie jest już możliwe, można uratować tylko dzieci, jeśli zgnilizna jeszcze nie zdążyła się do nich rozprzestrzenić.

Ponadto sadzenie kwiatu (cebuli) na otwartym terenie jest możliwe tylko wtedy, gdy jesteśmy pewni, że nie będzie powrotu mrozu. Ziemia powinna być już dobrze rozgrzana, a temperatura w nocy nie powinna spaść poniżej 5-8 ° C W przeciwnym razie roślina umrze.

Jako środek zapobiegawczy, przed przechowywaniem, bulwy muszą być traktowane roztworem fungicydu, następnie suszone przez kilka tygodni i składane do przechowywania w suchym miejscu.

Przy odpowiedniej opiece acidistra nie cierpi na choroby, ale w przypadku, gdy roślina znajduje się w wilgotnym, chłodnym miejscu, może wystąpić mączniak prawdziwy, rdza i zgnilizna korzeni.

Jeśli chodzi o pasożyty, częstymi gośćmi są ślimaki i ślimaki, które muszą być zbierane ręcznie.

W suchą pogodę mogą nagle pojawić się wciornastki, mszyce i przędziorki, które można leczyć środkami owadobójczymi.

Sadzenie atsidantery i dbanie o nią w otwartym polu

Dekoracja ogrodowa, wraz z innymi roślinami kwitnącymi, to acididera. Ten kwiat pochodzi z Afryki. Rozwój w Rosji rozpoczął się w XIX wieku. Jest to roślina kochająca ciepło, dlatego na obszarach o chłodnym klimacie sadzi się ją w szklarniach. Głównie dla florystów uprawowych stosuje się odmiany hybrydowe uzyskane przez krzyżowanie zakwaszaczy i mieczyków.

Charakterystyka biologiczna

Nazwa „acididera” pochodzi od łacińskiego acidanthera, co oznacza acidos - ostry i anthos - kwiat. Nazwa rośliny wynikała ze spiczastych płatków. Niektórzy hodowcy kwiatów nazywają ten kwiat „pachnącym mieczyki” ze względu na niezwykły aromat emanujący z rośliny podczas kwitnienia.

Atsidantera jest zielną, bulwiastą byliną, należącą do rodziny Iris. Część podziemna jest reprezentowana przez bulwy o średnicy 5-6 cm i kształcie podłużnym. Pień wyprostowany, osiągając wysokość 1 metra. Liście są wąskie i długie, głównie umieszczone u podstawy łodygi. Na szczycie zdjęcia jest ich sporo.

Na samym szczycie łodygi są bardzo piękne duże kwiaty. Średnica korony sięga 9–10 cm, kwiaty zbierane są w kwiatostany po 5–6 sztuk. Kwitną niemal równocześnie. Kolorystyka kwiatów może być zarówno monofoniczna, jak i wielobarwna.

Gama kolorów kwiatostanów jest najbardziej zróżnicowana: jasny liliowy, żółty, jasnoróżowy, kremowy, mleczny. Atsidantera kwitnie pod koniec lata i nadal zachwyca aż do pierwszych przymrozków. Następnie tworzy się wydłużony strąk nasion, wypełniony małymi nasionami.

Rodzaje atsidantery

Istnieje ponad 40 gatunków atsidantera, ale ponieważ jest to roślina kochająca ciepło, ale nie wszystkie odmiany mogą być uprawiane przez hodowców w Rosji. Aby scharakteryzować najpospolitsze gatunki tej rośliny, można:

• Atsidantera dwukolorowa. Widok podstawowy zyskał powszechną popularność. Inna nazwa Acidantera murielae lub Gladiolus Muriel. Roślina osiąga wysokość 1,2 m. Kwiaty Acidantery Murriela o średnicy do 12 cm, mają biały kolor z purpurowymi smugami i zielonkawą plamką w gardle.
• Atsidantera tropikalna. Wysokość rośliny tuż nad licznikiem. Kwiatostany mają jasnoróżowy kolor. Wzdłuż krawędzi korony są jasne szkarłatne plamy.
• Atsidantera White. Charakteryzuje się śnieżnobiałymi kwiatami bez żadnych wtrąceń. Wydziela bardzo silny smak.
• Kwaśna Liściasta. Liście są długie i wąskie, a kwiaty są jasnoróżowe z czerwonymi żyłami od środka do krawędzi.
• Krótki rurkowaty atsidantera. Korona ma jasny liliowy kolor z mieniącymi się bordowymi paskami, które z daleka wyglądają jak płomień świecy.

Przygotowanie gleby i sadzenie

Sadzenie kwiatu atsidantera i troska o niego nie powoduje większych trudności, ale nadal należy wziąć pod uwagę niektóre niuanse.

Należy zauważyć, że atsidanter nie może być uprawiany w miejscu, w którym wcześniej rosły rośliny strączkowe i cebulowe, a także rośliny okopowe. Miejsce do lądowania powinno być słoneczne lub słabe.

Gleba powinna być neutralna lub lekko kwaśna. Jeśli gleba jest zbyt kwaśna, jest to wapno.

Nie angażuj się w obfite podlewanie, ponieważ bulwy rośliny są podatne na próchnicę. Aby zapewnić umiarkowaną wilgotność gleby, zaleca się pokrycie powierzchni gleby warstwą torfu po posadzeniu. Przed sadzeniem konieczne jest nawożenie ziemi mineralnymi i organicznymi nawozami. W tym celu odpowiednie zgniłe liście, próchnica, stare trociny.

Aby przyspieszyć rozkwit kwasu, niektórzy hodowcy wolą najpierw kiełkować roślinę w doniczkach. Siew powinien rozpocząć się w marcu, a kiedy przymrozki się kończą (koniec maja), można rozpocząć sadzenie sadzonek na otwartym terenie. Takie kiełkujące bulwy są sadzone płytko w ziemi (nie więcej niż 5 cm).

Dwa tygodnie przed sadzeniem cebule wyjmuje się z magazynu, aby były dokładnie ogrzewane. Następnie są sortowane według wielkości, odrzucając zgniłe i zmatowiałe. Zdrowa cebula jest zwykle mleczna, sucha, pokryta jasnobrązową skórą. Aby zabezpieczyć się przed szkodnikami, cebule nasącza się przed posadzeniem słabym roztworem nadmanganianu potasu.

Corms są sadzone w przygotowanych otworach. Jeśli wymagane są wyładunki grupowe, wykonywane są wiersze. Głębokość sadzenia wynosi 8–12 cm, a odległość między otworami nie powinna być mniejsza niż 20 cm Jeśli rośliny są wykorzystywane jako materiał do sadzenia, głębokość sadzenia wynosi w przybliżeniu dwie średnice cebul.

Podstawy pielęgnacji roślin

W okresie przeszczepu roślina jest podlewana regularnie, ale niezbyt obficie. Susza niekorzystnie wpływa na wzrost i kwitnienie, a nadmiar wilgoci powoduje gnicie systemu korzeniowego.

Podczas kwitnienia i gdy roślina zakwitła, podlewanie jest znacznie ograniczone.

Gleba powinna być lekka i oddychająca, więc po każdym podlewaniu należy ją poluzować, aby zapobiec tworzeniu się skorupy na powierzchni gleby. W tym celu mulczowanie powinno odbywać się przy użyciu torfu, suchej trawy, próchnicy lub trocin. Pamiętaj, aby szybko i dokładnie usunąć pojawiające się chwasty, aby nie mogły zagłuszyć młodej rośliny.

Bańka, z której wyrasta acididera, stopniowo się wyczerpuje, a zatem wprowadzenie dodatkowego odżywiania jest niezwykle konieczne dla rozwoju systemu korzeniowego, powietrznej części rośliny i pączkowania pąków kwiatowych. W początkowej fazie rozwoju zaleca się karmienie organicznym (roztwór dziewanny, ptasich odchodów) i nawozami mineralnymi. W okresie wzmożonego wzrostu stosuje się kompleksy zawierające azot, a podczas tworzenia pąków kwiatowych i rozwoju pąków zaleca się stosowanie nawozów fosforowo-potasowych.

Aby bulwy atsidantery były mocne i żywotne, kwiatostany, gdy usychają, są usuwane z łodygi. Jesienią cała łodyga, z wyjątkiem części, na której znajdują się dolne liście, również powinna zostać odcięta.

Reprodukcja atsidantery odbywa się na trzy sposoby:

1. Nasiona. Jest to dość długi proces, można czekać na kwitnienie dopiero w trzecim roku po wysianiu nasion. Dlatego ogrodnicy preferują inne metody hodowli zakwaszaczy.
2. Lęgi bulwiaste. Najbardziej skuteczny sposób, ponieważ roślina kwitnie w pierwszym roku życia.
3. Reprodukcja „dzieci”. W tym przypadku nie oczekuje się kwitnienia w pierwszym roku, chociaż niektórzy doświadczeni hodowcy twierdzą, że właściwa i staranna pielęgnacja rośliny działa cuda.

Bulwy magazynowe

Jesienią konieczne jest wykopanie zakwaszacza. Należy to zrobić w październiku. Jeśli te zasady zostaną zaniedbane, zakwaszacz prawdopodobnie bardzo zamarznie lub osłabi się. Kopane cebule muszą być suszone.

Po 3-4 dniach od kopania stare żarówki i kłącza zostają rozdzielone. Natychmiast nie powinieneś tego robić, ponieważ przy rozdzielaniu istnieje ryzyko uszkodzenia dna. Przetworzone żarówki są przechowywane przez miesiąc w najcieplejszym miejscu mieszkania lub domu. Na przykład na górnej półce szafki kuchennej. Zapobiegnie to dalszemu gniciu. Jako środek zapobiegawczy w celu zwalczania chorób i szkodników, bulwy powinny być traktowane środkami grzybobójczymi.

Zimą bulwy są przechowywane w temperaturze 4–6 stopni. Jeśli ilość materiału do sadzenia jest mała, możesz owinąć go w papier, a następnie w plastikową torbę i umieścić w lodówce. W temperaturze pokojowej żarówki mogą wyschnąć. W takim przypadku można zastosować następującą metodę: bulwy umieszcza się w trzylitrowym słoiku, wypełniając je na pół, aby zostawić wystarczającą ilość miejsca na powietrze i zamknąć plastikową pokrywką. W pokrywie można dodatkowo wykonać dwa lub trzy otwory.

Walka z chorobami i szkodnikami

Atsidantera dość odporna na różne choroby. Ale nadal niektóre choroby i szkodniki mogą powodować znaczną szkodę dla rozwoju i kwitnienia rośliny.

Choroba atsidantery

Choroby grzybicze z reguły występują przy niewłaściwej opiece nad rośliną: nadmierne podlewanie, nieleczenie materiału sadzeniowego fungicydami itp. Najczęściej zakwaszacz cierpi na miękką i suchą zgniliznę, mączniaka prawdziwego.

Miękka zgnilizna wpływa na corm roślinny. Stają się miękkie i wodniste. Gnijący zapach pochodzący od nich świadczy o istnieniu choroby. Objawy mogą nie pojawić się natychmiast, to znaczy po zasadzeniu z dotkniętych chorobą kiełków bulw pojawiają się i choroba nie pojawia się na zewnątrz przez krótki czas. Ale z czasem gnije corm i roślina umiera. W przypadku, gdy infekcja miała miejsce w sezonie wegetacyjnym, końce liści zaczynają żółknąć, kwiat zanika, a pąki nie kwitną.

Oznaki uszkodzenia suchej zgnilizny to czarne plamy na żarówkach, które w końcu stają się gnijącymi plamami i są przeciskane. Na parterze rośliny liście zaczynają żółknąć i gnić na samej podstawie.

Mączna rosa charakteryzuje się wyglądem białego lub szarawego odcienia na liściach. Jeśli czas nie podejmie działania, płytka rozprzestrzenia się w całej roślinie. Chorobie towarzyszy przedwczesna śmierć liści, łodygi, a następnie całej rośliny.

W celu uniknięcia pojawienia się chorób konieczne jest traktowanie bulw kwasników środkami grzybobójczymi i specjalnymi roztworami przeznaczonymi do zapobiegania chorobom grzybiczym.

Szkodniki kwiatowe

Podobnie jak wiele roślin kwitnących w ogrodzie, atsidantera jest atakowana przez szkodniki i pasożyty:

• Nagie ślimaki. Czasami obecność tych szkodników jest trudna do zauważenia, ponieważ są one nocne. Obecność ślimaka można określić na podstawie poważnych uszkodzeń: pędy całkowicie lub częściowo pozbawione liści. Aby nie przyciągnąć pasożyta, musisz wybrać słoneczne miejsca do sadzenia, pielenia roślin na czas.
• Szczytowki. W miejscach, gdzie trzymają się shchitovki, pojawiają się brązowe i żółte plamy, które rosną, gdy pasożyty wysysają sok z rośliny, stopniowo pokrywając całą roślinę. Liście wysychają, odpadają, roślina z czasem więdnie i umiera. Klapki można czyścić z arkusza, zwilżając szczoteczkę do zębów lub szmatkę w roztworze mydła lub alkoholu.
• Roztocza żarówek. Osiedlają się na dnie żarówek, więc trudno je zauważyć. Kępki są gryzione w bulwie, pozostawiając za sobą brązowy pył. Jeśli zasadzisz zarażoną cebulkę, to po pewnym czasie liście rośliny zaczną wysychać, pąki kwiatowe nie zostaną ułożone i kwiat umrze. W przypadku wykrycia objawów zakażenia natychmiast izolować roślinę. Usuniętą żarówkę należy przetrzeć mocnym roztworem mydła. W tym celu można użyć roztworu alkoholu lub nadmanganianu potasu (nadmanganianu potasu).
• Mszyca Oznaki uszkodzenia to więdnięcie rośliny, ślady trąbki mszycy są widoczne na liściach, liście stają się lepkie, jak mszyca wydziela śluz, który przyciąga mrówki. Z objawami infekcji roślina jest traktowana środkami owadobójczymi. Biedronki bardzo skutecznie walczą z mszycami.

Nie ma nic trudnego w sadzeniu zakwaszaczy i opiece nad nią w otwartym polu. A wynik przekracza najśmielsze oczekiwania hodowców kwiatów.

Atsidantera

Acidanthera (Acidanthera) należy do rodzaju wieloletnich roślin należących do rodziny Iris. Pochodzenie nazwy związane jest z greckim tłumaczeniem dwóch fundamentów słowa „ostry” i „kwiat”, który charakteryzuje pojawienie się okwiatu.

W sumie istnieje kilkadziesiąt odmian zakwaszaczy, rosnących głównie na obszarach tropikalnych i preferujących gorący słoneczny klimat. Przedstawiciele kulturalni tego kwiatu uważani są za dwukolorowy kwasant, Muriel, szpikulec Muriel, pięknie kwitnący lub pachnący mieczyk. Ten ostatni jest najbardziej powszechny. Hodowcy przywieźli go pół wieku temu. Dzisiaj dzikie gatunki roślin towarzyszących są również związane z mieczykami. W źródłach botanicznych i potocznie gladiolusie Muriel nazywany jest kwaśnym. Ta nazwa jest używana przez wielu ogrodników.

Opis kwiatu akidantera

Pędy kwaśne Muriel mogą osiągnąć wysokość ponad metra. System korzeniowy ma postać okrągłych żarówek pokrytych jednolitą brązową skórą. Pnie zaczynają się rozgałęziać bliżej korony. Płytki liściaste są pomalowane na jasnozielony kolor, rosną kremowe pąki o średnicy 5-12 cm, tworząc kolczaste kwiatostany. Podczas kwitnienia, a dzieje się to pod koniec lata, kwaśny napad złości wywołuje oszałamiający, słodkawy zapach, który aktywnie przyciąga pszczoły. Pąki mają 6 spiczastych płatków, przy podstawie stają się ciemniejsze. Ujawnienie szypułek następuje stopniowo, począwszy od niższych poziomów. Zamiast zwiędłych pąków tworzą się podłużne strąki nasion.

Sadzenie Atsidantery na otwartym terenie

Kiedy roślina atsidanteru

Atsidantera jest kwiatem kochającym ciepło, dlatego preferuje oświetlone miejsca w ogrodzie. Lądowanie odbywa się w maju lub kwietniu, kiedy zanikają wiosenne przymrozki. Jeśli obszar rezydencji charakteryzuje się długą i zimną wiosną, lepiej sadzić bulwy rośliny w marcu. Do zbiornika wlewa się luźną ziemię, w której wykopuje się płytkie dziury, gdzie umieszcza się cebulę. Piece są przechowywane w szklarni lub na parapecie, a wiosną żarówki można przesadzić na otwartą przestrzeń.

Atsidantera różni się ciepłem i słabo rozwija się w cieniu. Kwiat jest sadzony na otwartym oświetlonym obszarze w ogrodzie późną wiosną, kiedy gleba się nagrzewa. Lepiej jest wykonywać te czynności pod koniec kwietnia lub w maju. Jeśli mieszkasz na obszarze, na którym jest długa, zimna wiosna i chcesz, aby kwitnienie kwasu miało przyjść na czas, lepiej w marcu zasadzić bulwy do destylacji. Aby to zrobić, w garnku o średnicy 12-15 cm, zawierającym luźny przepuszczalny substrat, zanurz 3-6 sztuk cebulek. Po posadzeniu doniczki umieszcza się w szklarni lub na jasnym parapecie, a pod koniec maja przesadza się je do kwietnika. Uprawiane w ten sposób bulwy dają mocne, długie i obficie kwitnące rośliny.

Jak sadzić

Na obszarze, gdzie panuje ciepły i wilgotny klimat, dozwolone jest sadzenie cebulek bezpośrednio na rabacie. Podłoże musi być odżywcze i mieć słabe środowisko kwasowe. Aby kwiat dobrze się zakorzenił, działka jest wykopywana i karmiona roztworami nawozów organicznych. Piasek miesza się z podłożem, aby zapewnić efekt drenażu. Bulwy są uprzednio przechowywane w roztworze nadmanganianu potasu i suszone. Następnie przygotowane cebule są sadzone w małych grupach w glebie. Odległość między nimi musi być utrzymywana na poziomie 1-20 cm, w zależności od wielkości materiału do sadzenia. Pod koniec sadzenia przeprowadzić podlewanie.

Pielęgnacja kwaśna

Nawet początkujący ogrodnik może łatwo poradzić sobie z uprawą kwiatu. Jedyne, co wymaga uwagi, to tryb nawadniania, ciągłe rozluźnianie i pielenie. Aby zaoszczędzić czas, można ściółkować kwietnik trocinami, torfem, próchnicą lub słomą. Ta mała sztuczka utrzyma korzenie wilgotne i zapobiegnie pojawieniu się chwastów. Jeśli usuniesz zwiędłe pąki zakwaszaczy na czas, możesz cieszyć się pięknem rośliny w okresie kwitnienia przez kilka miesięcy.

Podlewanie

Ta wieloletnia roślina woli umiarkowane podlewanie, które w żadnym wypadku nie powinno być zapomniane podczas długiej suszy. Jednocześnie należy unikać odkostniania gleby. Kiedy pojawiają się pąki, podlewanie jest rzadsze. Jednak gleba powinna być wilgotna. Aby uniknąć oparzeń liści, nie pozwól, aby dostała się do nich woda. Zaleca się stosowanie wody o temperaturze pokojowej. Po podlaniu powierzchni gleby wokół krzewów należy poluzować.

Nawozy i nawozy

Atsidanter karmi głównie nawozy mineralne kilka razy w ciągu roku. Podczas sadzenia gleba jest wzbogacona w próchnicę lub kompost, podczas wzrostu i sezonu wegetacyjnego stosuje się nawozy zawierające azot. Po rozpoczęciu procesu pączkowania roślina jest zasilana związkami potasu i fosforu. Po zakończeniu karmienia podlewane są łóżka z zakwaszaczem. Nie używaj świeżego nawozu organicznego.

Przeszczep

Na obszarach o mroźnych długich zimach zaleca się usuwanie bulw z ziemi późną jesienią. Po kwitnieniu krzewów wycinane są tylko łodygi kwiatowe. Gdy tylko pierwsze stałe mrozy nadejdą, cała lądowa część rośliny jest również usuwana. Po tym można wykopać żarówki, aby uratować je na wiosnę.

Jak zaoszczędzić zakwaszacz do wiosny

Bulwy ekstrahowane z gleby suszy się w temperaturze pokojowej w suchym, wentylowanym pomieszczeniu i oczyszcza z łuski. Następnie są traktowane roztworem grzybobójczym, suszone ponownie i przechowywane w kartonowych pudełkach w chłodnym miejscu do wiosny. Aby zapewnić stałą wymianę powietrza, można w nich wykonać małe otwory. W następnym roku bulwy wylądują na forsowaniu. Dla południowych regionów wolno lądować natychmiast na otwartym terenie.

Powielanie zakwaszaczy

Atsidanter można rozmnażać za pomocą nasion, bulw lub dzieci. Jak propagować kwiat za pomocą żarówek, został szczegółowo opisany w artykule nieco wcześniej. Jeśli chodzi o dzieci, są one oddzielone od łusek i wyhodowane w shkolke. Jeśli zajmiesz się nimi w odpowiednim czasie, możesz łatwo poczekać na rozkwit takich kwaśnych. Silny corm zachowuje właściwości kiełkowania przez 5 lat.

Rozmnażanie nasion

Rosnąca kwiatówka przy użyciu nasion nie spowoduje żadnych problemów. Siew odbywa się w zimie, podczas gdy nie można stratyfikować materiału. Do sadzenia wybierz żyzną glebę składającą się z torfu, piasku i ziemi. Wszystkie komponenty przyjmują ten sam stosunek. Pudełka są przechowywane w pomieszczeniach, a uprawy są regularnie podlewane. Aby nie uszkodzić delikatnych pędów, można użyć pistoletu natryskowego. Aby zachować wilgoć, powierzchnia szuflad jest pokryta folią. Gdy tylko kondensat zacznie gromadzić się pod nim, uprawy są wentylowane. Po uformowaniu pary zdrowych liści młode rośliny sadza się oddzielnie w innych doniczkach wypełnionych substratem torfowym. Po krótkim czasie sadzonki są przenoszone na otwarty teren. Jesienią cebule są usuwane z gleby, aby ponownie posadzić je na wiosnę w kwietniku. Tworzenie szypułek następuje po trzech latach.

Choroby i szkodniki

Atsidanter często dotykają mszyce, roztocza, strupy i ślimaki. Aby zapobiec uszkodzeniu liści, są one wcierane amoniakiem lub proszkiem musztardy. Te skuteczne metody ludowe są bezpieczne dla roślin i dla ludzi. Jeśli kwiaty są już nawinięte na mszycę lub shchitovkę, to należy szybko potraktować krzewy preparatami chemicznymi. Środki roztoczobójcze stanowią zagrożenie dla kleszczy. Możesz pozbyć się ślimaków tylko ręcznie. Konieczne jest układanie drewnianych desek lub pozostałości łupków w ogrodzie, pod nimi będą się znajdować małże. W ten sposób ślimaki mogą zostać szybko zniszczone.

Dla atsidantery niebezpieczna jest klęska krzaków z mączniakiem, rdzą, mozaiką. Ta ostatnia choroba jest praktycznie nieuleczalna. Gdy tylko liść zaczyna tworzyć plamkę, lepiej jest wykopać i spalić roślinę, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się infekcji. Leczenie środkami grzybobójczymi pomaga pozbyć się innych chorób grzybowych. Roztwór przygotowuje się na bazie siarczanu miedzi i mieszanki Bordeaux. Aby zapobiec infekcji, roślinę należy regularnie pielęgnować. Odtłuszczanie gleby, słaby system drenażowy lub opóźnienie wzrostu krzewów z powodu wpływu chwastów wpływa na rozwój chorób grzybowych.

Rodzaje i odmiany atsidantery

Jedną z najpopularniejszych odmian uprawnych jest dwukolorowy kwas. Oprócz tego gatunku istnieje nie mniej atrakcyjna odmiana hybrydowa Tubergen atsidanthera, charakteryzująca się większymi kwiatami. Do uprawy w ogrodzie używa się kilku innych rodzajów mieczyków:

Atsidantera tropikalna to wysoka, trawiasta bylina o wielu żebrowanych liściach i białych podwójnych kwiatostanach składających się z rurkowatych pąków, pomalowanych w jasne szkarłatne plamy. Roślina ta jest dość ciepłolubna i uważana jest za odmianę pochodzącą z kwaśnych kwaśnych zakwaszaczy, charakteryzujących się tylko wyższymi pędami pionowymi.

Atsidantera biały - rośnie na obszarach tropikalnych na terytorium krajów afrykańskich. Kwiatostany tej odmiany emanują przyjemnym i pachnącym aromatem, na łodygach roślin jest niewiele liści.

Rzadziej spotykane rodzaje zakwaszaczy są krótko-rurkowe, o liściach peleryny, o liściach trawiastych, mało kwiatowe i cylindryczne.

Atsidantera: pielęgnacja i uprawa na otwartym terenie.

Atsidantera - roślina bulwiasta. Znana jest również jego inna nazwa - pachnący mieczyk. Rzeczywiście, istnieją zewnętrzne podobieństwa z mieczykami, na przykład wysokość, kształt i kolor liści, pionowa łodyga. Ale tutaj kończą się podobieństwa, ponieważ atsidantera jest o wiele bardziej elegancka w swoim pięknie. Jeśli chodzi o smak, wygląda jak zapach żonkili. Atsidantera nie może pochwalić się obfitym kwitnieniem (z jednej żarówki), ale nie trwa długo. Faktem jest, że dwa lub trzy kwiaty mogą zakwitnąć w tym samym czasie, po tym jak zakwitną, muszą zostać usunięte, a następnie zostaną zastąpione nowymi.

Cechy atsidantery

Kwaśny Muriel jest byliną o wysokości 1,2 m. Zaokrąglone bulwy, pomalowane na biało, osiągają średnicę 30 mm, są pokryte gęstą skorupą koloru brązowego. Na szczycie pędów może być rozgałęziony lub prosty. Długość zielonkawych płytek liściowych około 50 cm, mają kształt liniowy lub szypułkowy. Kwiatostany kolców składają się z 3–10 kwiatów o kolorze biało-kremowym, które osiągają średnicę 5–12 centymetrów. Kwiaty mają przyjemny słodki zapach, atrakcyjny dla pszczół, mają długą rurkę, a także 6 spiczastych płatków, które zmieniają kolor na ciemnopurpurowy, ciemnofioletowy lub prawie czarny kolor bliżej podstawy. Kwitnienie obserwuje się od sierpnia do września. Ujawnianie kwiatów odbywa się na przemian od dołu do góry, w związku z tym czas kwitnienia każdej szypułki może wynosić do czterech tygodni. Owoc jest wydłużonym pudełkiem z nasionami w środku.

Uprawa i pielęgnacja kwasu na otwartym terenie

Atsidantera nie wymaga czasochłonnej opieki. Musi zapewnić regularne podlewanie, ale ich ilość i objętość zależą od warunków pogodowych. Nie wolno przesuszać gleby, jednocześnie monitorując terminowe odejście wilgoci, unikając zastoju wody, w przeciwnym razie stożek kwasowy może umrzeć. Kilka zmniejsza podlewanie podczas kwitnienia.

Nawożenie gleby, jeśli spełnia wymagania, jest wystarczające kilka razy w okresie wzrostu:

• Podczas lądowania;
• W sezonie wegetacyjnym: zwiększenie objętości zielonej masy;
• W okresie pączkowania stymulować proces kwitnienia.

Nie zaniedbuj poluzowania gleby, zwłaszcza po obfitych opadach, aby roślina lepiej się rozwijała. A aby uniknąć parowania wilgoci i składników odżywczych z gleby pomoże ściółkować. Świeżo ścięta trawa, torf, próchnica - najczęstsze opcje mulczowania. Do pełnego kwitnienia należy usunąć kwitnące kwiatostany, co dodatkowo pomaga wzmocnić cebulki.

Po zakończeniu okresu kwitnienia, należy pomóc przenieść atsidantera do fazy spoczynku. Różnica między tym gatunkiem a innymi bulwiastymi polega na tym, że nie może tego zrobić samodzielnie. Aby to zrobić, odetnij powietrzną część łodygi rośliny, pozostawiając nienaruszone dolne liście.

Różnica w opiece nad roślinami domowymi polega na przygotowaniu do odpoczynku. Kwaśne kwasy nie kopią, muszą być przechowywane w glebie, ale podlewanie jest zatrzymane.

Podlewanie Kwaśnych

Niewiele ważnych czynników wpływających na zdrowy wzrost kwiatu to prawidłowe podlewanie. Podlewanie jest często konieczne, unikając nasiąkania wodą. Dlatego podczas sadzenia należy zadbać o dobrą warstwę drenażową. Podlewanie należy powtórzyć, gdy tylko wyschnie wierzchnia warstwa gleby.

Gleba do atsidantery

Skład gleby do sadzenia zakwaszaczy powinien składać się z następujących składników: jedna część piasku (gruboziarnista), jedna część ziemi darniowej, dwie części próchnicy i dwie części ziemi liściastej. Dzięki utrzymaniu stanu domowego atsidantera jest corocznie przeszczepiana na świeże podłoże.

Kopanie atsidantry

Nie warto się spieszyć z wykopywaniem bulw kwaśnych z gleby. Po przycięciu cebule powinny być zaopatrzone w składniki odżywcze i wilgoć, dojrzałe. A kopanie z ziemi powinno być przeprowadzane dopiero po przybyciu pierwszych jesiennych przymrozków, nie wcześniej niż pod koniec września lub przy wykorzystaniu prognozy pogody (w sprzyjających warunkach i długotrwałym kwitnieniu można odłożyć do grudnia). Atsidantera z ziemi ostrożnie kopie, z dużą ilością ziemi, która jest usuwana z materiału sadzeniowego ręcznie. Korzeni, nawet tych najmniejszych, nie należy odrywać ani odcinać. Po wykopaniu, wszystkie pozostałości zmielonych części rośliny powinny zostać pocięte, cebulki powinny być dokładnie zbadane i wysłane do wyschnięcia.

Suszenie cebul odbywa się w temperaturze około 20 stopni Celsjusza, przy aktywnej cyrkulacji powietrza. Ale w przeciwieństwie do większości roślin, dla zakwaszaczy, czas suszenia na ciepło nie trwa 3-4 dni, ale cały miesiąc. Uzupełniają suszenie poprzez usunięcie suchych korzeni, końcowe czyszczenie zakwaszaczy.

Jak wygląda piękno południowe?

Atsidantera lub Spike Muriel zostały odkryte przez podróżników w Afryce. W natywnych miejscach roślina przekracza 2 m wysokości. W naszych łóżkach jego średnia wysokość wynosi nieco ponad 1 m. Na potężnej ciemnozielonej łodydze znajduje się para wąskich, ostrych liści, które są podobne do liści mieczyków. Rośliny te są bardzo podobne, ale istnieją znaczne różnice. Na przykład atsidantera: ma delikatny, silny aromat; ma kwiatostan bardziej rozcieńczony; tworzy około 6-7 kwiatów; rozpuszczony w mniejszych kolorach. Kwiatostan kolec tworzy do 10 pąków, które nie otwierają się natychmiast. Po wysuszeniu dolnej pary kolejne dwie kwitną. Kwiaty są niezwykle piękne: białe lub z nutą masła kremowego, fioletowego lub różowego... Każdy płatek ma swój własny, niepowtarzalny wzór kropelek lub przecinków.

Eksperci policzyli niektóre gatunki roślin ponad trzydzieści, a ogrodnicy wyhodowali dziesięć odmian każdego gatunku. Wskazówka: początkujący nie powinien natychmiast angażować się w uprawę rzadkiej odmiany. Z reguły takie rośliny wymagają specjalnych warunków wzrostu, są drogie. Przed akwizycją można znaleźć przydatne informacje w Internecie. W ojczyźnie atsidantera rośnie jako roślina wieloletnia. Mamy takie sadzenie jest możliwe w najbardziej na południe wysuniętych regionach, gdzie gleba nie zamarza. Ale nawet tam konieczne jest pokrycie łóżek torfem lub suchymi gałęziami. Na innych obszarach bulwy kwiatów wraz z dziećmi są wykopywane wczesną jesienią i przechowywane w chłodnym miejscu.

Przygotowania do zimy

Po całkowitym zaniknięciu kwiatów długa szypułka powinna zostać odcięta, pozostawiając dolną rozetę liści, której obecność jest niezbędna do zakończenia procesu fotosyntezy i gromadzenia składników odżywczych w bulwach roślin atypowych. Wraz z nadejściem żarówek mrozowych kopać do przechowywania. Tylko duże okazy mogą z powodzeniem zimować w ziemi - pod osłoną świerkowych gałęzi lub suchych liści, ale zachodzi niebezpieczeństwo zamarznięcia podczas wiosennych odwilży. Małe i średnie dziecko czyścić od korzeni i pozostawić na 3-4 tygodnie w suchym, wentylowanym pomieszczeniu w temperaturze około + 18 ° C do wyschnięcia. Kłącza do przechowywania pakowane w papierowe torby do pakowania lub torby z materiału oddychającego (bawełna, len). Optymalne wskaźniki temperatury w celu zachowania jakości materiału sadzeniowego - od + 10 ° C do + 15 ° C. Narażenie na zbyt niskie temperatury może spowodować brak kwitnienia podczas przyszłego sadzenia lub rozwój zgnilizny na powierzchni cebulki, a zbyt wysoka temperatura doprowadzi do wysuszenia. Przy odpowiedniej pielęgnacji żywotność zakwaszaczy bulw trwa ponad 5 lat

Dzięki kompetentnej opiece delikatne kwitnienie pięknej atsidantery będzie obfite i długotrwałe, powodując stały podziw innych.

Atsidantera wyrastająca z nasion

Atsidanter może być rozmnażany przez bulwy (bulwy), dzieci i nasiona. Metoda nasion stosowana jest bardzo rzadko, ze względu na to, że z takich okazów czeka na kwitnienie przez bardzo długi czas. Nasiona zbiera się jesienią lub kupuje w kwiaciarniach.

Wysiew nasion do sadzonek odbywa się w lutym. Aby to zrobić, na uprzednio kalcynowanej ziemi (ogrzać w piecu, aby pozbyć się bakterii i pasożytów), nasiona wysiewa się i sproszkowuje niewielką ilością gleby, zwilża i pokrywa folią lub szkłem. Od czasu do czasu powietrze i, jeśli to konieczne, zwilżyć butelką z rozpylaczem. Optymalna temperatura zawartości wynosi + 20... + 24 ° C Po dwóch lub trzech tygodniach pojawią się przyjazne pędy, które zanurzą się w małych doniczkach, w których będą rosły przez dwa lub trzy lata, aż bulwa rośnie do tego stopnia, że ​​może zapewnić kwitnienie. Po pierwszym kwitnieniu młode sadzonki można sadzić bezpiecznie (wiosną) na otwartym terenie.

Hodowla

Możliwe jest propagowanie acidantera za pomocą metody seed, ale jest to dość pracochłonne i nie zawsze udane.

• Jeśli użyjesz tej metody, będziesz musiał wysiać nasiona na sadzonki pod koniec lutego - na początku marca.
• W glebie składającej się z ziemi ogrodowej, piasku i torfu pożądane jest zapalenie w piecu w celu dodatkowej ochrony przed bakteriami i pasożytami.
• Sadzonki kiełkują w jasnym świetle, w ciepłym pomieszczeniu (+20 - + 25C), pod folią, okresowo spryskując powierzchnię sprayu.
• Po 2 tygodniach pojawiają się pierwsze pędy.
• Kiedy pojawiają się pierwsze silne liście, sadzonki zanurzają się w oddzielnych pojemnikach, gdzie powinny rosnąć przez 2-3 lata.
• Dzięki tej metodzie reprodukcji pierwsze kwiaty zobaczysz dwa lata później, a nie wcześniej.

Dlatego doświadczeni hodowcy wolą hodowlę od dzieci, które mogą być sadzone w domu w marcu w doniczce i mogą już kwitnąć latem. Córka cebulowa, kilka z nich jest uformowanych, oddzielonych jesienią po wykopaniu bulwy głównej rośliny. Jest ich wiele na żarówce macierzystej i nie jest trudno je rozdzielić.

Konieczne jest posadzenie dzieci niezbyt głęboko, próbując pogłębić nie więcej niż dwie średnice cebuli.

Kontrola szkodników i chorób

Szkodnikami zagrażającymi kwasicy w ogrodzie są ślimaki, ślimaki, mszyce. Jeśli opuścisz początkowy etap pojawienia się szkodników, ucierpi na tym zielona masa rośliny. Najlepszym rozwiązaniem jest przeprowadzenie profilaktyki za pomocą bezpiecznych, szeroko rozpowszechnionych leków (amoniaku, musztardy w proszku). Po zauważeniu pierwszych szkodników stosuje się chemikalia (insektycyd Fufanon lub inne), a uszkodzone liście są usuwane.

Z chorób poważnego zagrożenia, jak dla wszystkich bulwiastych, jest gnicie. Dotknięte liście charakteryzują się obecnością rdzawych, ciemnych plam. Pomocna będzie terminowa obróbka cebulek środkami grzybobójczymi - zapobiegnie chorobie (na przykład Fitosporin-M). Ale najlepiej jest użyć 1% płynu Bordeaux, który może być skuteczny nawet w późniejszych stadiach choroby. Należy pamiętać, że przestrzeganie warunków nawadniania, wilgotność gleby podczas uprawy tej pięknej rośliny jest najlepszą ochroną przed zgnilizną.

Rodzaje i rodzaje atsidantery ze zdjęciami i nazwami

Najbardziej popularny wśród ogrodników jest rodzaj dwukolorowego środka zakwaszającego, jego szczegółowy opis można znaleźć powyżej. Powinieneś również wiedzieć, że wśród ogrodników dość popularna jest hybryda tego gatunku, zwana atsidanterką Tubergen: jej kwiaty są znacznie większe niż u głównych gatunków. Znacznie rzadziej uprawia się inne rodzaje zakwaszaczy (mieczyk):

Kwasanthera tropikalna (Acidanthera aequinoctialis)

Wysokość krzewu wynosi około 1,3 m, płyty liściowe są wielo-prążkowane. Skład dwustronnych kwiatostanów obejmuje 5 lub 6 kwiatów o białym kolorze, które mają długą rurkę i purpurowe lub purpurowe plamki. Istnieje przypuszczenie, że gatunek ten jest wyższą tropikalną postacią dwukolorowych zakwaszaczy.

Kwasanthera biała (Acidanthera candida)

W naturze występuje w tropikalnych regionach Afryki. Kwiatostany są białe i bardzo pachnące. Prosta łodyga jest łagodna.

Znane są również gatunki, takie jak: krótkie rurkowate, peleryna, zlakolistnaya, Fourcade, mało kwitnące, tubularne, różowo-białe i szerokopisy.

Wszystkie atsidantery - rośliny ich tropikalnych regionów Afryki, eleganckie i bardzo piękne.

W rodzaju tych piękności - około 40 gatunków. To prawda, że ​​współczesne klasyfikacje botaniczne nie są wyróżniane przez atsidantera jako oddzielny rodzaj: są uważane za grupę mieczyków, a prawidłowa nazwa botaniczna roślin brzmi nie jak Acidanthera, ale jako Gladiolus. Ale ponieważ roślina ta jest dalej rozpowszechniana pod nazwą atsidantery, a dawne nazwy są dozwolone jako synonimy współczesnej nazwy, można nazwać akidantery w stary sposób. Dzikie naturalne atsidantery są również urocze, piękno kwitnienia i jego chwytliwość, nie można ich porównywać z najlepszymi „uprawianymi” gatunkami.

Najczęstszy i status podstawowej odmiany roślin otrzymał tylko jeden typ - wspaniały dwukolorowy zakwaszacz (Acidanthera bicolor). Zgodnie z wszystkimi zasadami roślina ta powinna być nazywana gladiolusem Muriel (Gladiolus murielau), ale w szkółkach i wśród ogrodników jest jeszcze lepiej znana pod starą nazwą. A roślina ma wiele „przydomków” - od pachnących mieczyków po całkowicie błędne „zimujące mieczyki”. Pomimo tego, że ten kwasista jest sprzedawany jako jedyny mieczyk zdolny do zimowania na środkowym pasie, agrotechnika tego gatunku powinna obejmować kopanie z gleby i konserwację w pomieszczeniu.

Atsidantera dwukolorowa na wysokości osiąga 120 cm, pokazując potężne, najczęściej proste, rzadziej lekko rozgałęziające się na szczycie pędów. Liście tego atsidantery liniowego Xiphoida o jasnozielonym kolorze osiągają pół metra długości i są wystarczająco liczne, aby utworzyć piękną kurtynę podczas sadzenia grupowego. Kwiaty w mieczyku Muriel osiągają średnicę 12 cm, kremowe lub śnieżnobiałe, pachnące, z dużym kontrastującym punktem w środku i pięknymi pręcikami, wydają się zaskakująco eleganckie, unoszące się w powietrzu. Na wysokich szypułkach zbiera się kwiatostany w kształcie kolców zawierające od 3 do 8 kwiatów. Ten atsidanthera kwitnie późno, w sierpniu-wrześniu, przy klasycznym sadzeniu majowym.

Inne gatunki są znacznie rzadziej spotykane, ale także zasługują na dystrybucję jako wzruszający i kwitnący akcent:

1. Niezwykłe liście są dumą acanthusum (Acidanthera graminifolia, według współczesnych klasyfikacji - forma kwitnienia mieczyków (Gladiolus floribundus)). Jej liście nie są podobne do miecza, ale są cienkie, jak zwykłe płatki ogrodowe. Ale nie tylko liście sprawiają, że roślina jest oryginalna, ale białe i fioletowe kwiaty akwareli z prawie niewidoczną rurką.
2. Atsidantera niewiele kwitnąca (Acidanthera pauciflora według współczesnych klasyfikacji - forma kwitnącego mieczyk (Gladiolus floribundus)) również wytwarza cienkie, nietypowe dla liści dwukolorowych, ale kwiaty w nim zdobione nie są fioletowe, ale z czerwonym odcieniem.
3. Karmazynowy odcień plam na kwiatku jest charakterystyczną cechą różu kwasowo-białego (Acidanthera roseoalba, według najnowszych danych - Geysorhiza różowo-biała (Geissorhiza roseoalba)), która jest niezaprzeczalnie rzadka.
4. Kwasanthera tropikalna (Acidanthera aequinoctialis, nowa nazwa - Mieczyk tropikalny (Gladiolus aequinoctialis)) na wysokości do 130 cm, wyróżnia się żebrowane liście, obustronne kwiatostany 5-6 białych kwiatów z malinowo-fioletowymi plamkami kwiatów z długą rurką.
5. W Cape Atsidantera (Acidanthera capensis, ponownie sklasyfikowana jako Ixia paniculata (Ixia paniculata) zamiast plam, białe kwiaty są ozdobione purpurowymi smugami.
6. Kwaśna biel (Acidanthera Candida, w nowoczesnej wersji - mieczyk biały (Gladiolus candidus)) wyróżnia się silnym, intensywnym zapachem i czystym śnieżnobiałym kolorem.
7. Acidanthera platypetala (Acidanthera platypetala, z Gladiolus longicollis subsp. Platypetalus) ma bardziej zaokrąglone, masywne segmenty okwiatu, które czynią roślinę podobną do orchidei.
8. Krótki kwaskowaty kwas (Acidanthera brevicollis / Gladiolus gueinzii) jest jedynym gatunkiem o jaskrawo fioletowych kwiatach bzu, w którym rurka jest skrócona. Kwiaty zbierane są w kwiatostany 3-4 sztuk.
9. Acidanter Fourcade (Acidanthera fourcadei, według ostatnich danych ponownie zakwalifikowanych w Geyssorizu Fourcade) (Geissorhiza fourcadei) również należy do rzadkich gatunków barwionych, ozdobionych tylko 1-2 kwiatami o delikatnym różowo-fioletowym kolorze.
10. Różowe zabarwienie jest również charakterystyczne dla kanalików zakwaszających (Acidanthera tubulosa, obecnie Geissorhiza exscapa), ale ma znacznie dłuższą rurkę i delikatne kwiaty.

Wykorzystanie atsidantry w ogrodnictwie ozdobnym:

• jako uroczysty, świąteczny, końcowy akcent w projektowaniu klombów;
• grupy na tle trawnika, na sezonowych rabatach-wyspach;
• w mieszanych kompozycjach w przednim ogrodzie;
• jako pachnący akcent w projektowaniu klombów i rabatok w pobliżu terenów rekreacyjnych i tarasów;
• w roli rośliny doniczkowej lub pojemnikowej;
• jako uprawa cięta (należy pamiętać, że silny aromat rośliny nie jest dla wszystkich)

Najlepsi partnerzy w atsidantery: astry, szałwia, akonici, Emilia, Monarda, Gladiolus, Coreopsis.